ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ (1932) Βιογραφικό Σημείωμα Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Αδελφός του κριτικού Μανόλη Λαμπρίδη, του ποιητή Ανδρέα Λεοντάρη, σύζυγος της ποιήτριας Ζέφης Δαράκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ποιητική συλλογή "Γενική Αίσθηση'. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Κριτική", "Εφημερίδα των Ποιητών", "Επιθεώρηση Τέχνης", κ.ά., μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού "Σημειώσεις". Το ποιητικό του έργο τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Βύρωνα Λεοντάρη βλ. Ζήρας Αλεξ., «Λεοντάρης Βύρων», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία • Ζήρας Αλεξ., «Λεοντάρης Βύρων», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986. • Κάσσος Βαγγέλης, «Η ποίηση, ένα ακόμη μαρτύριο της ύπαρξης», Διαβάζω138, 26/2/1986, σ.54-55. • Κουλουφάκος Κώστας, «Βύρωνα Λεοντάρη, Γενική Αίσθηση (ποιήματα)», Επιθεώρηση Τέχνης, Χριστούγεννα 1954, σ.69-70. • Μακρής Σόλων, «Βύρων Λεοντάρης: Καβάφης ο έγκλειστος», Νέα Εστία114, ετ.ΝΖ΄, 15/9/1983, αρ.1349, σ.1175-1176. • Σταμάτης Αλέξης, «Ο τόπος Amager», Διαβάζω371, 2/1997, σ.103-104. • Τερζάκης Άγγελος, «Η ποίηση ως αντεστραμμένη θεολογία• Βύρων Λεοντάρης: Εν γη αλμυρά», ΠλανόδιονΖ΄, 6/1999, αρ.29, σ.134-147. • Φραγκόπουλος Θ.Δ., «Βύρωνα Λεοντάρη, Εν γή αλμυρά», Νέα Εστία141, 15/2/1997, ετ.ΟΑ΄, αρ.1671, σ.280-281. • Χατζηβασιλείου Βαγγέλης, «Η ήττα πικρό εγερτήριο της ποίησης», Διαβάζω94, 16/5/1984, σ.69-70. • Χατζηβασιλείου Βαγγέλης, «Τρεις θέσεις και μια άρνηση για την πολιτική ποίηση», Διαβάζω99, 25/7/1984, σ.58-60.

Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση Ορθοστασία (1957), Η ομίχλη του μεσημεριού (1959), Ανασύνδεση (1962), Κρύπτη (1968), Ψυχοστασία (1972), Μόνον δια της λύπης... (1976), Ψυχοστασία. Ποιήματα 1949-1976 (Ύψιλον, 1983), Εκ περάτων (Ύψιλον, 1986), Εν γη αλμυρά (Έρασμος, 1996), Έως... (Νεφέλη, 2003) (2006) Μόνον δια της λύπης , Έρασμος ΙΙ.Δοκίμια • Η ποίηση της ήττας· Ελληνικά κείμενα και μελέτες. Αθήνα, Έρασμος,1983. • Καβάφης ο έγκλειστος· Δοκίμιο υπεράσπισης του ποιητή έναντι της ποίησης. Αθήνα, Έρασμος, 1983. • Δοκίμια για την ποίηση. Αθήνα, Έρασμος, 1985. • Γραφή και βιβλίο. Θεσσαλονίκη, Χειρόγραφα, 1990. ΠΗΓΗ: ΕΚΕΒΙ Ζωή – χωρίς να ζούμε  “Τόσα φιλιά- μα δίχως χείλη  τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη  τόσοι αγώνες- δίχως μάχη  Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει  Έρωτας- δίχως ν’ αγαπάμε.  Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε  Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία… δική σου ή άλλη… Τι σκαλίζεις  Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου, -Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,  λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου  τόσες αφές- μα δίχως χέρια τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια τόσες μαγείες- δίχως θάμα.αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας…Ζωή- χωρίς ποτέ να ζούμε.να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε.- Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορίατα σπλάχνα του ραδιοφώνου;σάπια βροχή και τιποτένια.το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου.ανίατα μεσοπόλεμος… Ας πάμενα χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…”   “Αγριομυρίκη εν τη ερήμω…” Αγριομυρίκη εν τη ερήμω επικατάρατος εν γη αλμυρά. . . Έτσι το θέλησα και μη ρωτάς Κι αν τώρα θλίβομαι είναι που σ’ αφήνω στους πέντε δρόμους δίχως να ’χω πει για σένα όσα σου άξιζαν και δίχως να σε δοξάσει ένας μου στίχος Τόσο βαθιά τόσο πολύ σε σώπασα μέσ’ στη ζωή μου Δεν ήτανε για να φανερωθεί ούτε με ουράνια λόγια να ειπωθεί αυτό το μυστικό που ήσουν κι ήμουν Σε όσους με ποιήματα τα αισθήματα μετρούν τι θα ’χεις από μένα να τους δείξεις; Μια τέτοια αγάπη. . . δίχως αποδείξεις. . . Και ποιος αυτός ο Βέρνερ Λέιο θα ρωτούν Με τι καρδιά με τι πνοή είχα πάρει τή ζωή. . . Μα δεν την άλλαξα· ούτε εσύ Γι’ αυτό λοιπόν «χαμένη υπόθεση» ο ποιητής Βύρωνας Λεοντάρης Η ομίχλη μπαίνει από παντού Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι κι όσα για σένα είχες ελπίσει έχουνε τώρα πια όλα σβήσει. Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι. Σκιά ήταν ό,τι για ζωή αγαπήθη ήχος στεγνός μιας άδειας λέξης. Σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις είπες ας φράξουν τη φωτιά άλλα στήθη. Ποτάμι που έχει μείνει ξερή η κοίτη πώς να ’χεις έτσι ξεστρατίσει σου άξιζε σένα αλλιώς να ζήσεις. Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι.  II Tώρα που δεν μπορώ παρά να με θυμάμαι μόνο ξέρω, δεν ήταν έτσι, τίποτε δεν ήταν αλλιώς έγιναν όλα. Η μαρτυρία μου ασαφής. Τι υπεκφυγές, τι συγκαλύψεις σε λόγια, σε γραφτά και σε φερσίματα… Αλλά πώς να τα πω και φαντασίας καμώματα όλα αυτά; Δε γίνεται. Πώς να αναιρέσω μια κατάθεση πώς να διευκρινίσω μια ζωή; Το ειπωμένο με εκδικείται κι ανεξιχνίαστο μένει πάντα το υπαρκτό. Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει κάτι που λάθος το έζησα και λάθος με έζησε κι όλο και σκοτεινιάζει γύρω μου κι όλο και σκοτεινιάζει. Πού βρίσκομαι Τι ώρα να ‘ναι.